Dag 21, 25/09: Port Angeles

License & registration

[ 350km – 4u45 nonstop ]

We bezoeken vandaag het Hoh Rain Forest en de kuststreek van Olympic National Park aan de westkant van het Olympic schiereiland. Het is een eind rijden en we hebben wat uitgeslapen, dus om wat tijd te sparen, kopen we wat ontbijt voor onderweg, en lunch, bij Olympic Bagel Company. Daarna is het nog zo’n 2u rijden tot het Hoh-regenwoud waar we pas rond 12u30 aankomen.

Eerst wat eten en het bezoekerscentrum verkennen en daarna beginnen we aan de Hall of Mosses trail, tussen de met mos beklede esdoorns & sitkasparren. Jaarlijks valt hier zo’n 4.3m regen… Er staan hier dan ook kanjers tot 100m hoog en 7m diameter. Sommige zijn omgevallen en door de vruchtbare omgeving groeien andere bomen vaak over de omgevallen bomen heen. De wandeling loopt in een cirkel van amper 1.3km lang, maar we doen er toch een dik uur over door al de foto-stops…

Het is trouwens zowaar zonnig weer vandaag, (iets wat het in een regenwoud wel vervelender fotograferen maakt…).

We komen ook een boom tegen die precies terug in de grond wil kruipen bij het zien van al die toeristen…

Inmiddels is het al 14u30. We krijgen een namiddagdipje, dus we eten eerst nog wat in de auto en doen onze ogen even toe.

Onze volgende stop is Second Beach bij La Push. Idealiter kom je daar best aan bij laagtij zodat je dichtbij de “sea stacks” kan wandelen en mooie “tide pools” kan fotograferen. (Geen idee hoe je die eigenlijk in het Nederlands zou moeten noemen…) Laagtij bij Second Beach is vandaag om 15u08, hoogtij om 21u02. Het is nog een uur rijden vanaf Hoh en ter hoogte van milemarker 14 op de La Push Road volgt nog een wandeling van 1.2km voor we het strand bereiken. Uiteindelijk is het 17u als we op het strand staan en er een dik uur rondslenteren.

Hoewel de zonsondergang vanaf hier ook niet slecht kan zijn, wachten we die niet hier af. Daarvoor zijn we nog een uur te vroeg; tegen dan zijn we ook al dichter bij hoogtij en wordt het strand ontoegankelijker; en we zijn er ook niet echt op voorzien om straks nog die wandeling door het bos in het donker te moeten maken, een wandeling met trouwens nog een pittige klim in het terugkeren. Nee, het plan is om naar Rialto Beach te rijden. Dat ligt hier eigenlijk vlakbij, maar je moet de Quillayute rivier over en daardoor is het toch nog zo’n 15km rijden.

Tegen 19u staan we op Rialto Beach, nog op tijd voor de zonsondergang.

De temperatuur zakt enorm snel, maar we klagen niet, want we kunnen nog genieten van een prachtige zonsondergang! Het weer kon ook anders uitgedraaid zijn…

Heel mooie afsluiter van een anders vrij koude & natte reis 🙂

Ondertussen is het 19u45. De terugrit duurt nog zo’n anderhalf uur en loopt opnieuw via Lake Crescent. De weg begint hier na een kaarsrecht/saai/donker/slaapverwekkend stuk terug te kronkelen langs het meer. Het is rustig op de baan, het is donker, en aan 30mph heen en weer zigzaggen, dat wiegt mij letterlijk in slaap, dus ik let niet echt op de snelheid; de V6 in de Grand Cherokee neemt elke bocht zonder tegenspartelen. Spijtig genoeg spartelde de Port Angeles Highway Patrol wel tegen…
Op een pikdonkere weg, waar we op dit uur niemand meer zien rijden, staan ze te flitsen… Zwaailichten aan, en langs de kant… “All organised huh?” grapt hij nog als ik m’n beruchte “rode map” bovenhaal met het roadbook & alle paperassen in, op zoek naar het rental car agreement. Maar, is het omdat we buitenlanders zijn of omdat ik hen zei dat we morgen naar huis vliegen, gelukkig laat hij het bij een waarschuwing…

Ons laatste diner wordt wegens het late tijdstip een anti-climactische McDonald’s drive-through…

De auto uitmesten en de bagage terug herverdelen, is voor morgen. We moeten wel nog naar Seattle 210km van hier, maar onze vlucht vertrekt pas om 16u30, dus er is geen grote haast.

Hotel: Olympic Lodge

Advertentie

Dag 20, 24/09: Port Angeles

Clouded Tops

[ 160km – 4u nonstop ]

We slapen wat uit deze morgen, want het was gisteren toch vrij laat tegen dat we uiteindelijk in bed zaten. Helaas is het vandaag opnieuw maar zwak weer. Bewolkt en kans op regen, terwijl we net vandaag de Hurricane Ridge & Obstruction Point in de bergen van noordelijk Olympic National Park zouden bezoeken. In theorie zouden we de planningen voor vandaag & morgen kunnen omwisselen, want morgen zou het beter weer moeten zijn. Echter moeten we ook wat rekening houden met de getijden aan de kust waar we morgen naartoe rijden. We bezoeken de kust immers best bij laagtij, maar we moeten ook zo’n 400km over en weer rijden morgen, en zouden de kuststreek liefst ’s bij zonsondergang bezoeken. Dan past het tijdstip van laagtij morgen nog altijd beter dan vandaag (en als het morgen dan toch beter weer zou moeten zijn, doen we natuurlijk beter ook de zonsondergang dan.) We blijven dus bij het oorspronkelijke plan.

Eerst wat boodschappen gaan doen in de Safeway vlakbij zodat we deze middag iets te eten hebben, eens binnenspringen bij het Visitor Center, iets dat we altijd proberen te doen bij het bezoek aan een nationaal park, en daarna rijden we verder naar Marymere Falls waar we rond 12u pas aankomen. Er volgt een relatief korte en rustige wandeling door een mooi bos. Een beetje gelijkaardig aan de wandeling door Cathedral Grove van gisteren, maar iets opener…

Helaas zijn er wel wat bewogen foto’s bij, want zo heel veel licht is er in een bos als dit niet echt. Ik heb wel m’n statief bij, maar om dat nu elke 3 minuten op te stellen, daar hebben we nu eigenlijk ook niet echt de tijd voor.

Aan het einde volgt een kort klimmetje naar de Marymere Falls.

Ondanks dat de wandeling maar 2.9km heen & terug is, staan we door de vele fotostops pas rond 14u30 terug op de parking en kunnen we onze picnic binnenwerken.
Je kan hier nog een aantal wandelingen langs Lake Crescent maken, maar we rijden terug richting de Hurricane Ridge Road. De weg naar de Madison Falls onderweg lijkt helaas afgesloten te zijn. We nemen hier wel een shortcut naar de Hurricane Ridge Road; de Little River Road, leuk heuvelachtig, kronkelend baantje door het bos, deels verhard, deels gravel. Qua tijd zal het niet zoveel verschil betekenen vergeleken met de highway volgen, maar dit is wel leuker natuurlijk.

De uitzichten langs de bochtige Hurricane Ridge Road vallen wat tegen. We rijden voor een groot deel tussen de bomen en daar waar wel vrij zicht is, zien we enkel het zwaarbewolkte weer. Buiten eens stoppen voor enkele hertjes langs de weg, rijden we vrijwel rechtstreeks door naar de top op 1600m hoogte. Tegen 15u30 staan we al boven.

We wandelen eens door het bezoekerscentrum en dat is het zowat. Heel veel uitzichten zijn er vandaag niet en er staat nogal wat wind. Het noemt hier niet voor niets “Hurricane” Ridge.

We twijfelen of we nog de Obstruction Point Road zouden rijden, een smalle, onverharde weg, zo’n 27km lang in enkele richting. Bij slecht weer zijn zo’n onverharde wegen meestal niet aan te raden, maar de meeste regen zou het komende uur toch moeten wegblijven, dus we wagen het er maar op, want ik had hier eigenlijk wel naar uitgekeken.

Het blijkt uiteindelijk een verstandige keuze, want dit is duidelijk een heel plezante weg, tenminste de stukken waar we niet achter een tergend trage Ford Mondeo hangen… Hoe vaak ik ook stop om foto’s te nemen of gewoonweg stop om met opzet wat afstand te creëren tussen hem en mij, keer op keer zit ik, of ik het nu wil of niet, binnen enkele minuten terug in zijn gat aan pakweg 20km/u te tuffen… Kijk, als je niet op wegen als deze wil rijden, blijf dan op het asfalt met uw Ford Mondeo…

Maar uiteindelijk geraken we toch boven gebold.

Je kan vanaf hier wel wandelingen starten, maar we blijven hier niet lang. Op weg naar boven regende het al lichtjes en we zien nogal wat mist opkomen. En jawel, net als wij terug naar benen willen vertrekken, vertrekt die Mondeo voor onze neus toch ook wel niet zeker! Dan maar weer wat staan wachten…

Rond 17u30 staan we terug aan het visitor center van Hurricane Ridge. We rijden nog even tot aan de start van de Hurricane Hill trail & terug, gewoon omdat het een leuke baan is, en vertrekken terug naar beneden, nog altijd onder zware en laaghangende bewolking, dus we stoppen niet meer voor foto’s.

Rond 18u15 rijden we al terug door Port Angeles waar we eerst nog een laatste keer proberen te tanken deze reis. We mogen de Grand Cherokee zo leeg mogelijk terug inleveren bij Alamo, momenteel is hij nog 30% vol, in de tank past 90 liter, een gallon kost 2.965$, er moet nog ongeveer 600km gereden worden tot aan de luchthaven overmorgen, en het gemiddeld verbruik is ongeveer 10l/100km. “Even snel uitrekenen…”

Voor het avondeten bestellen we bij Westside Pizza gewoon enkele pizza’s om op de kamer te verorberen, zodat we eens een rustigere avond hebben, want morgen zal het later zijn.

Hotel: Olympic Lodge

Dag 19, 23/09: Comox => Port Angeles

Rainy Island

[ 275km – 3u45 nonstop (auto) & 37km – 1u30 (ferry) ]

We trekken de gordijnen open deze morgen en we zien opnieuw regen… Wat zo al een beknopt bezoekje aan Vancouver Island zou worden, zal nu nog beperkter worden. Geen nood om ons te haasten deze morgen. We gaan ook eerst nog een picnic gaan halen in Quality Foods in Courtenay. Voor de rest van de dag zullen de uitzichten er onderweg zo uit zien:

Pas tegen 13u komen we aan in MacMillan Provincial Park, meer bepaald het Cathedral Grove gebied, een gematigd regenwoud met voornamelijk “old growth” sparrenbomen, sommige van meer dan 800 jaar oud. Het slechte weer past gelukkig bij dit soort woud. Het is er wel heel druk en de parking staat nagenoeg vol, en dat op een natte, doordeweekse dag… We wandelen eerst door het zuidelijke gebied.

Met al die mooie varens, gigantische bomen en vreemde takken spenderen we hier toch nog redelijk wat tijd om die mooi op foto te krijgen. Pas om 14u zijn we hier rond en wandelen we nog snel een stukje door het noordelijke gedeelte van Cathedral Grove, maar niet zo ver, want eigenlijk is het hier grotendeels hetzelfde en we hebben honger, dus we gaan terug in de auto, uit de regen, onze picnic opeten.

We rijden terug langs dezelfde weg, naar Little Qualicum Falls Provincial Park, maar dit park is toch wat een teleurstelling. Het is hier opvallend rustig, terwijl het eigenlijk maar 10km van het drukke Cathedral Grove ligt; we zijn dus blijkbaar niet de enige die het wat vinden tegenvallen…

De watervallen zijn relatief klein, en/of niet duidelijk te zien, dus we houden het hier vrij snel voor bekeken, eten nog een dessertje in de auto en rond 15u30 rijden we door naar Victoria, nog steeds in de regen.

Inmiddels is het eigenlijk al te laat voor Goldstream Provincial Park die oorspronkelijk op het programma stond, maar met dit slechte weer hebben we er toch niet zoveel zin meer in. We rijden maar gewoon door naar Victoria, zo’n 2u voorbij Little Qualicum Falls. Daar moeten we de ferry halen van 19u30, maar er wordt sterk aangeraden al om 18u te gaan aanschuiven. We steken straks op het water immers de grens over met de Verenigde Staten en de immigratiedienst doet hier al op de parking de paspoortcontrole. Eens die gebeurd is, moet ik nog de paspoorten gaan laten afstempelen in een bijgebouw, bij de typische norse, “stevig” gebouwde Amerikaanse immigrations officer…

Stipt op tijd vertrekt de MV Coho richting Port Angeles.

De laatste cash gaat hier tot op de laatste Canadase dollarcent op aan eten in de cafetaria en rond 21u zet onze Grand Cherokee wiel op Amerikaanse bodem. Er volgt nog een extra paspoortcontrole, maar die stelt niet veel voor en we zijn snel op weg naar de Olympic Lodge waar we 3 nachten zullen verblijven.

Hotel: Olympic Lodge

Dag 4, 08/09: Winthrop => Libby

Devils of Dust

[ 565km – 6u45 nonstop ]

Vandaag volgt met 565km de langste rijdag van de reis. In Twisp tanken we nog eens zodat we zeker het einde van de dag halen. Da’s normaal gezien geen probleem, want er gaat zomaar even 90 liter in de tank van de Grand Cherokee. Met een voorlopig gemiddeld verbruik van 25 miles per gallon (niet veel voor een 3.6L V6, (en je mag het zelf gaan omrekenen naar L/100km…)) denk ik ook niet dat we heel vaak zullen moeten gaan tanken deze reis.

We rijden weg uit de bergen richting de vlaktes van Oost-Washington.

We rijden langs de Chieph Joseph Dam rond 11u15. Er zijn enkele viewpoints, maar het beste is er helaas afgesloten.

Verderop ligt ook nog de Grand Coulee Dam rond 12u15 waar er ook een bezoekerscentrum is waar we even onze benen strekken. Het is mooi & zonnig weer voorlopig.

Het landschap wordt vlakker en vlakker

en we zien zeker een dozijn dust devils, een soort kleine stof tornado’s, rondom ons.

Uiteindelijk bereiken we rond 14u30 Spokane Valley waar we bij Red Robin Gourmet Burgers gaan eten. Een heel mooie keten die ik nog nooit eerder in de VS heb aangedaan, leuk interieur (geen fast-food sfeertje) met een hoop hamburgerkeuze en soms vrij “amerikaanse” desserten, zoals frieten, ja, frieten, met marshmallows en chocoladesaus en what-not erop…

We rijden een stukje door Idaho waar het weer begint te verslechteren.

Eens we de grens met Montana overgaan, moeten we ons uurwerk ook 1 uur vooruit draaien. Ik dacht dat dat in Idaho al moest, maar de auto en de gsm’s dachten daar anders over, nuja, doet er niet veel toe. We verliezen in ieder geval 1 uur.

Oorspronkelijk stond nog de Kootenai Falls Swinging Bridge op het programma in Montana, maar het wordt al laat, we zijn moe van het vele rijden en we willen zeker vandaag nog wat kleine boodschappen doen in Libby om morgen tijd te besparen want het wordt een drukkere dag dan vandaag. We kopen nog een broodje voor ’s avonds op de kamer, maar omdat we zo veel en zo laat hebben geluncht in Spokane, blijft de honger eigenlijk uit. Dan houden we het maar voor morgenmiddag, dan zouden we sowieso picknicken ergens in Glacier National Park… Rond 20u plaatselijke tijd checken we in in het hotel.

Hotel: Country Inn Libby

Dag 3, 07/09: Seattle => Winthrop

De kat was zoek

[ Route: 320km – 4u15 nonstop ]

Afspraak om 9u bij het Future of Flight museum in Everett waar we een tour door de Boeing fabriek geboekt hebben. We moeten er een half uur op voorhand zijn en we worden per bus naar het qua volume grootste gebouw ter wereld gebracht. We zien er de Boeing 747, 777 en de nieuwe 787 geassembleerd worden vanop balkons boven de werkvloer. Er wordt tegelijkertijd aan een stuk of 3-4 toestellen van hetzelfde type gewerkt.

Ik vond het wel interessant en indrukwekkend om te zien, maar ik had graag toch wat meer tijd vrij gehad om naar de werkvloer te staren. De timing van het bezoek verloopt echter zeer strikt, exact 90 minuten zoals geadverteerd waarbij je toch ook wat tijd verliest aan 3 busritten en wat gewandel via de tunnels onder de fabriek. Rugzakken, camera’s of smartphones zijn ook verboden op de tour, dus helaas geen foto’s.

Achteraf lopen we nog even door het kleinere aansluitende museum

en rond 11u15 zijn we er weg richting de Safeway in Everett waar we onze eerste boodschappen doen en een broodje kopen voor deze middag.

Daarna gaat het verder richting North Cascades National Park. De weg door het park is heel mooi & groen, maar het is regenachtig weer vandaag. Rond 15u30 staan we aan het Visitor Center van North Cascades. Hier stuurt de zus nog een SMS dat m’n kat is ontsnapt die ik daar had gedumpt voor de komende 3 weken. Grote paniek daar, maar ja, niet veel dat ik kan helpen vanuit de andere kant van de wereld.. 🙂 Gelukkig is ze later dan toch nog terecht gekomen.

Terwijl het wat blijft druppelen, doen we de korte Ladder Creek Falls trail niet ver van het visitor center in de buurt van een kleine waterkrachtcentrale. Mooie omgeving, maar de waterval zelf ligt nogal verscholen.

Daarna rijden we verder richting de Diablo Dam, maar de weg naar beneden is afgesloten, dus rijden we verder naar de Diablo Lake Overlook. Het weer klaart echter niet op en het is ook vrij koud.

De volgende stops zijn de 2 Ross Lake Overlooks, maar die stellen niet zoveel voor.

De laatste stop in het park is de Washington Pass overlook rond 18u15, mooi, maar helaas nog steeds gehuld onder een dik wolkendek.

Nu gaat het rechtstreeks naar Winthrop waar we rond 19u aankomen. Een heel mooi klein stadje in western stijl. Nadat we inchecken in Chewuch Inn, een groot uitgevallen bed & breakfast in een gezellige, rustieke stijl, gaan we bij Three Fingered Jack’s Saloon nog wat gaan eten om daarna de dagelijkse foto-backup-en-batterij-herlaad-procedure nog te starten. Blog typen of foto’s selecteren zal terug voor later zijn, want uiteindelijk gaat rond 22u30 het licht toch echt uit…

Hotel: Chewuch Inn & Cabins

Dag 2, 06/09: Seattle

Planes, skylines & jetlag…

[ Route: 50km – 1u30 nonstop ]

Zoals verwacht terug wakker rond 2u en verder niet meer ingedommeld… We gaan dus al vroeg gaan ontbijten want we willen om 9u aan het Museum of Flight staan, echter merk ik nu geheel toevallig op de website van het museum dat ze vanaf 6 september pas open zijn vanaf 10u. Had nochtans gemaild om hun zomeropeningsuren te bevestigen voor september… Nuja, dan doen we het iets rustiger aan terwijl we ontbijten, de bagage wat herschikken en ik het blog van gisteren typ. Uiteindelijk vertrekken we pas rond 9u30.

Onderweg stoppen we bij het Dr. Jose Rizal Park. Vanaf hier kan je naar de Dr. Jose Rizal brug wandelen waar je een mooi zicht zou moeten hebben op downtown Seattle, echter is het weer vandaag nogal druilerig en valt het allemaal nogal tegen. Ik denk dat het hier ’s nachts wel mooi kan zijn als je alle autolichtjes over de snelwegen kan zien glijden, maar vanavond hebben we andere plannen, (in de veronderstelling dat de jetlag ons nog niet onderuit heeft gehaald tegen dan).

Om 10u45 komen we aan bij het Museum of Flight, een gigantisch groot lucht- & ruimtevaartmuseum. Wil je hier elk bordje aandachtig staan lezen, moet je eigenlijk over meerdere dagen terug komen. Wij wandelen gewoon overal wat rond om de sfeer op te snuiven en ons te vergapen aan al het gevogelte dat hier in dit prachtig aangekleed museum staat. Er staat o.a. een SR71 Blackbird, een Boeing 747, een Boeing 787 Dreamliner, een Concorde, een Space Shuttle (echter enkel een training toestel), wereldoorlog 1 & 2 toestellen en een oude Air Force One waar je ook door kan wandelen.

We eten hier wat in de cafetaria en rond 15u30 verlaten we het museum op weg naar Magnolia Boulevard ten noorden van downtown Seattle. Hele mooie weg met mooie huizen die over de Puget Sound uitkijken. Het doet ook deugd weg te zijn uit het drukke stadsverkeer…

Uitzichten over Seattle zijn hier minder, maar dat geeft niet, daarvoor rijden we door naar Ella Bailey Park. Hier breekt uiteindelijk gelukkig ook de zon eens door.

De volgende stop is Kerry Park met opnieuw zicht over downtown Seattle met de Space Needle op de voorgrond. Het is nog steeds zonnig.

Ondertussen is het 17u15 en met die amper 3 uurtjes slaap ben ik al lang kapot, maar ik heb tickets voor de Space Needle geboekt (en die staan op uur), dus we vertrekken tijdig naar het hotel om daar de auto te parkeren en te voet naar de Space Needle te wandelen waar we onze lift naar omhoog hebben om 18u30.

De zon is echter terug verdwenen…
Aangezien er geen sunset te bespeuren was, wil ik toch echt nog graag foto’s maken eens de stadslichtjes beginnen te branden, dus we verbijten de vermoeidheid en gieten elk een zak M&M’s achterover en wachten tot na sunset. En dat wachten was echt de moeite waard…

Om 20u15 wachten we op de lift terug naar beneden en dan is het nog 10 minuutjes wandelen naar het hotel waar we opnieuw wat eten bestellen en meenemen naar boven terwijl we onze bagage terug zo goed mogelijk klaarzetten, want we mogen niet te laat vertrekken morgen…

Hotel: Hyatt Place Seattle Downtown

Dag 1, 05/09: Brussel => Seattle

• 14u00 (GMT+2): vertrek Brussel, Iceland Air FI555
• 15u15 (GMT): aankomst Keflavik
• 17u00 (GMT): vertrek Keflavik, Iceland Air FI681
• 17u45 (GMT-7): aankomst Seattle

Om 10u30 vertrekken we naar Zaventem vandaag om onze vlucht om 14u naar Reykjavik te halen. Op Zaventem lopen we ook door de “pre-security” check voor de vertrekhal, ook wel genoemd “het grote toneel”… De rij reizigers wordt gesplitst in 2, de ene rij moet z’n bagage door de scanner halen, de andere rij… niet… De voertuig-controle checkpoints op de toegangsweg waren ook gewoon onbemand… Diegene met wat spijkerbommen, TNT of uranium-235, hebben dus nog 50% kans binnen te geraken.

But I digress…

Op Reykjavik is het héél druk. De luchthaven is precies wat het slachtoffer geworden van z’n eigen succes de laatste jaren. Bij de gate wordt ons nog gevraagd of we willen wisselen van rij 18 naar rij 8. Tuurlijk. Bleek ook een goede keuze te zijn want rij 8 bestaat maar uit 2 stoelen in Economy Comfort klasse, welke ietsje meer beenruimte biedt als de standaard Economy klasse. Onze maaltijden zijn nu ook gratis in plaats van betalend en we zitten vlak naast de deur zodat we straks als eerste buiten zijn op weg naar Immigrations in Seattle. Nadeel is dat we wel vlakbij de toiletten zitten en geen raampje hebben. O.a. omwille van m’n lengte en de droge airco lucht blijft vliegen voor mij toch een kleine hel, maar omdat we iets meer ruimte hebben en m’n noise-cancelling headphones hun werk goed doen, kom ik toch nog relatief heelhuids en “minder gebroken” aan in Seattle…

(We hebben wel een uurtje vertraging omdat we nog moesten wachten op te late passagiers in Reykjavik. (Really? Een heel uur staan wachten?…))

Het is er kalm en bij Immigrations maken we gebruik van een van de tientallen APC kiosken om onze toegang te regelen. Uiteindelijk wel nog een snelle controle door echte ambtenaar, maar we zijn bij de eerste, dus het gaat snel vooruit. Onze 3 koffers zijn mee (je mag er 2 per persoon meenemen bij Iceland Air), altijd handig, dan nog een ATM zoeken voor wat cash, niet teveel, en de bus op naar de rental car facility. We hebben de online check-in en Skip-The-Counter procedure van Alamo thuis al doorlopen, dus we moeten niet aan de balie aanschuiven en mogen rechtstreeks naar de parking om onze Standard SUV uit te kiezen. Mijn teleurstelling is echter groot als er enkel een Hyundai Santa Fe en een Nissan Pathfinder staan. Geen amerikanen, vrij karig uitgerust, met 6000 & 10000 mijl op de teller, zonder ingebouwde gps of satelliet radio. Ik heb naar aanloop van de reis al wat over de keuze aan auto’s gelezen en had al m’n favorieten in m’n hoofd, maar over de Santa Fe & de Pathfinder herinnerde ik mij helaas niet veel meer. De Pathfinder zag er wel mooier & groter uit. Toch loop ik terug naar het bureautje op de parking en vraag of er geen Jeep Grand Cherokee of Ford Explorer beschikbaar is. Beide auto’s behoren zowat tot de beste keuze die je kan maken in de Standard SUV klasse. Mevrouw ging eens navragen en als er een was, zou de baas die voorrijden, kon wel even duren. Geen probleem… “De Explorer is wel een fullsize zegt ze.” Ik dacht het niet, bij de Fullsize SUV stond een Expedition, ja, maar die is ook fysiek een pak groter dan een Explorer. Nuja, geen discussie, ik hoop op mijn Grand Cherokee waar ik in 2013 ook al 6500km mee heb afgelegd en wat werkelijk een droomauto was.

Na een kwartier komt er een 2e werknemer langs om te vragen wat ik zoek; ik zeg nogmaals dat ik hoop een Jeep Grand Cherokee mee te pikken. Hij wandelt weg op zoek… 5 minuten later komt de eerste mevrouw spijtig genoeg zeggen dat er niets beschikbaar is en dat we dus maar de Pathfinder zullen moeten nemen. Ok dan maar, ik rij wat vooruit zodat we alles makkelijk kunnen inladen. Terwijl ik mij nog wat vertrouwd maak met het dashboard zie ik in m’n achteruitkijkspiegel een radiatorgrill opdoemen die verdacht veel lijkt op die van een Grand Cherokee, en inderdaad, die 2e man had dan toch een gevonden en deed teken dat we die mochten meenemen. Vol in achteruit dus en alle bagage terug verhuisd 🙂 Pakken betere auto, relatief zuinig in principe, grote tank, panoramisch dak, gps, satellietradio, keyless entry & start, lederen interieur, automatisch kofferdeksel, achteruitrij-camera, etcetera…

Het is ondertussen al donker en heel druk onderweg. Het uitzicht is wel mooi, met de Space Needle die over downtown waakt, maar ik moet me concentreren op de weg. Nog geen foto’s vandaag dus.

Uiteindelijk checken we in rond 21u en bestellen we eten bij de keuken van het hotel. Er is geen zitruimte voorzien als restaurant beneden, dus alles wordt op de kamer opgegeten, maar da’s niet erg, zelfs beter, want we zijn beiden kapot. Rond 22u30 gaat het licht uit, da’s 7u30 ’s morgens belgische tijd (we lopen 9 tijdszones achter). Het zal een korte eerste jetlag-nacht worden…

Hotel: Hyatt Place Seattle Downtown

Dag 2, 06/09: Seattle => Vancouver

Route: 290km – 4u30 nonstop

En de jetlag is gearriveerd in full force… Amper 3 uurtjes geslapen vannacht en ondanks dat we rond 6u zijn opgestaan, zijn we niet snel weggeraakt. Koen merkte dat zijn de camera-gimbal voor z’n DJI Phantom quadcopter een duw heeft gekregen in de handbagage en krom stond. Great. Deels gedemonteerd en proberen herstellen. Uiteindelijk was het toch al weer 9u eer we, na ons ontbijt in het hotel, wegreden.

Paar aangename ontdekkingen gedaan over de Jeep Grand Cherokee nu we er ons wat grondiger mee hebben kunnen bezig houden: over o.a. de keyless entry & remote start had ik het gisteren al, blijkt hij ook nog verwarmde & gekoelde zetels te hebben, een verwarmd stuurwiel, automatische lichten & ruitenwissers, 8-speed flappy-paddle gearbox, realtime bandenspanningscontrole, satellietradio, fulltime 4WD, achterruit-rij-camera én panoramisch dak! Nu is hij z’n meerprijs zeker waard 🙂 Vooral dat laatste maakt het echt superleuk om tussen de bomen of de wolkenkrabbers van Vancouver te rijden; je ziet 2x zoveel. Morgen eens wat wide-angle foto’s vanop de achterbank proberen maken 🙂

Tot zover het goede nieuws, de dag zelf verliep nogal stroef. Een bezoek aan Seattle stond vandaag sowieso niet op de planning, maar ik had graag eens in Kerry Park gestopt voor een mooi zicht op de stad. Het was echter verschrikkelijk slecht weer, het zicht was enorm beperkt onderweg en we kwamen veel wegenwerken tegen en zijn veel verkeerd gereden, want de ingebouwde GPS blijkt toch ook niet het van het te zijn…

Dan maar doorgereden naar de Chuckanut Drive die prachtige uitzichten over Puget Sound en de San Juan Islands zou moeten hebben. Het was ondertussen wel gestopt met regenen, maar het zicht bleef magertjes, zeer veel laag hangende wolken…

Rond 12u30 staken we de grens met Canada over. 15 minuutjes moeten aanschuiven en een paar eenvoudige vragen beantwoorden, geen problemen gehad.

Na lunch in een of andere Mc Donalds zijn we doorgereden naar Burnaby Mountain Park met een aantal zichten op de Burrard Inlet. Helaas waren veel uitkijkpunten nogal overgroeid. Ik had er eigenlijk iets meer van verwacht. Gelukkig begon de zon eindelijk door te breken, maar de heiige lucht maakte het zicht nog steeds niet ideaal.

Daarna via een superdruk Vancouver aanschuiven in de file richting Stanley Park waar we  een korte wandeling maken.

Pas rond 18u30 checken we in. Veel later dan voorzien, maar ik ben echt kapot; al lang eigenlijk. De Vancouver Lookout stond oorspronkelijk ook nog op het menu, maar die zal niet meer voor vandaag zijn. Morgen misschien nog, afhankelijk van wanneer we opstaan. Spijtig, want ik keek er wel naar uit, maar ik kan m’n ogen niet meer openhouden.

Ohja, met m’n nieuwe camera zijn m’n foto’s dubbel zo groot geworden en m’n laptop dubbel zo traag… Foto’s kopiëren, renderen, selecteren, bewerken, exporteren is bijna onbegonnen werk… Ik zal ze dus voorlopig in het blog tot het absolute minimum moeten beperken 😦 Tenzij ik eens echt veel tijd heb, maar probably not … 🙂

Hotel: Residence Inn Vancouver Downtown

Dag 1, 05/09: Brussel => Seattle

Route:

En we zijn er 🙂

• Brussel => Keflavik (Icelandair FI555)
  13u50 local (GMT+2) => 15u15u local (GMT)
• Keflavik => Seattle (Icelandair FI681)
  17u00 local (GMT) => 17u45 local (GMT-7)

Geen problemen gehad met de vluchten, al zaten we op de eerste vlucht wel niet tezamen en op andere seats dan we gereserveerd hadden, maar we hadden dan wel weer een zetel vrij tussen ons, dus geen geklaag 🙂 Ook opnieuw vrij veel beenruimte op de eerste vlucht. Op de 2e vlucht opnieuw wat minder, net als vorig jaar.

Dankzij de persoon voor mij die zijn zetel achterover gooide, ook al direct een glas fruitsap over m’n broek & pull gekieperd; liet al direct een gezellig geel kleurtje achter net daar waar het eigenlijk beter niet achterblijft….

Uiteraard ook weer geen minuut geslapen op de vluchten, as usual, dus toch blij dat we na een 15-tal uur in airports & airplanes eindelijk arriveerden in Seattle. Immigrations ging vlot, geen vervelende vragen. Bij de douane werd mij & Koen wel gevraagd waar we zoal naartoe gingen. Blijkbaar was “national park” een keyword, want dat werd snel bijgeschreven op ons Customs formulier waarrdoor onze bagage extra moest gescanned worden. Ging gelukkig ook vlot en na een snelle controle van de pootjes van m’n camera statief en m’n wandelschoenen, konden we verder richting National om onze midsize SUV.

Er stond 1 Chevrolet Captiva die net was ingepalmd. De bediende die ons had ingechecked, had net z’n lunchpauze en liep mee met ons op zoek naar een alternatief. Hij wees nog een Ford Escape aan of een Ford Edge.  Beide auto’ s zijn ongeveer even groot en we hebben er allemaal vorig jaar al mee gereden. Ik met de Edge, Bart & Koen met de Escape. Goede auto’s, voor 2 personen met bagage, maar voor 3 wordt het krap. Dit jaar hebben we ook nog 2 extra valiezen mee, dus het werd eigenlijk onmogelijk…

Uiteindelijk na een nobele onderhandelingspoging ons een upgrade laten aansmeren voor een Standard SUV, 1 maatje groter. 400$ incl tax extra voor 20 dagen, zowat ons max budget was dat we voor een upgrade over hadden. Kost eigenlijk evenveel als die hogere klasse op voorhand reserveren, dus ok. We reden daardoor wel weg met een nagelnieuwe Jeep Grand Cherokee 2014 met maar 4000km op de teller, lederen interieur, ingebouwde GPS, schijnbaar parkeersensoren achteraan, automatische kofferdeur, keyless entry (ontsluit automatisch eens we in de buurt komen met de sleutel), startknop, en zelfs als we daarvoor te lui zijn, kan hij ook nog eens vanop afstand gestart worden 🙂

Iets later eten we nog pizza in het restaurant aan het hotel en om 22u plaatselijke tijd, 7u Belgische tijd, gaat het licht na 24u wakker zijn uit…. Om 3u later terug gezellig wakker te worden en beetje op de laptop te tokkelen, want ja, het is tenslotte “al bijna middag” …

Hotel: Best Western Airport Executel