Dag 21, 25/09: Port Angeles

License & registration

[ 350km – 4u45 nonstop ]

We bezoeken vandaag het Hoh Rain Forest en de kuststreek van Olympic National Park aan de westkant van het Olympic schiereiland. Het is een eind rijden en we hebben wat uitgeslapen, dus om wat tijd te sparen, kopen we wat ontbijt voor onderweg, en lunch, bij Olympic Bagel Company. Daarna is het nog zo’n 2u rijden tot het Hoh-regenwoud waar we pas rond 12u30 aankomen.

Eerst wat eten en het bezoekerscentrum verkennen en daarna beginnen we aan de Hall of Mosses trail, tussen de met mos beklede esdoorns & sitkasparren. Jaarlijks valt hier zo’n 4.3m regen… Er staan hier dan ook kanjers tot 100m hoog en 7m diameter. Sommige zijn omgevallen en door de vruchtbare omgeving groeien andere bomen vaak over de omgevallen bomen heen. De wandeling loopt in een cirkel van amper 1.3km lang, maar we doen er toch een dik uur over door al de foto-stops…

Het is trouwens zowaar zonnig weer vandaag, (iets wat het in een regenwoud wel vervelender fotograferen maakt…).

We komen ook een boom tegen die precies terug in de grond wil kruipen bij het zien van al die toeristen…

Inmiddels is het al 14u30. We krijgen een namiddagdipje, dus we eten eerst nog wat in de auto en doen onze ogen even toe.

Onze volgende stop is Second Beach bij La Push. Idealiter kom je daar best aan bij laagtij zodat je dichtbij de “sea stacks” kan wandelen en mooie “tide pools” kan fotograferen. (Geen idee hoe je die eigenlijk in het Nederlands zou moeten noemen…) Laagtij bij Second Beach is vandaag om 15u08, hoogtij om 21u02. Het is nog een uur rijden vanaf Hoh en ter hoogte van milemarker 14 op de La Push Road volgt nog een wandeling van 1.2km voor we het strand bereiken. Uiteindelijk is het 17u als we op het strand staan en er een dik uur rondslenteren.

Hoewel de zonsondergang vanaf hier ook niet slecht kan zijn, wachten we die niet hier af. Daarvoor zijn we nog een uur te vroeg; tegen dan zijn we ook al dichter bij hoogtij en wordt het strand ontoegankelijker; en we zijn er ook niet echt op voorzien om straks nog die wandeling door het bos in het donker te moeten maken, een wandeling met trouwens nog een pittige klim in het terugkeren. Nee, het plan is om naar Rialto Beach te rijden. Dat ligt hier eigenlijk vlakbij, maar je moet de Quillayute rivier over en daardoor is het toch nog zo’n 15km rijden.

Tegen 19u staan we op Rialto Beach, nog op tijd voor de zonsondergang.

De temperatuur zakt enorm snel, maar we klagen niet, want we kunnen nog genieten van een prachtige zonsondergang! Het weer kon ook anders uitgedraaid zijn…

Heel mooie afsluiter van een anders vrij koude & natte reis 🙂

Ondertussen is het 19u45. De terugrit duurt nog zo’n anderhalf uur en loopt opnieuw via Lake Crescent. De weg begint hier na een kaarsrecht/saai/donker/slaapverwekkend stuk terug te kronkelen langs het meer. Het is rustig op de baan, het is donker, en aan 30mph heen en weer zigzaggen, dat wiegt mij letterlijk in slaap, dus ik let niet echt op de snelheid; de V6 in de Grand Cherokee neemt elke bocht zonder tegenspartelen. Spijtig genoeg spartelde de Port Angeles Highway Patrol wel tegen…
Op een pikdonkere weg, waar we op dit uur niemand meer zien rijden, staan ze te flitsen… Zwaailichten aan, en langs de kant… “All organised huh?” grapt hij nog als ik m’n beruchte “rode map” bovenhaal met het roadbook & alle paperassen in, op zoek naar het rental car agreement. Maar, is het omdat we buitenlanders zijn of omdat ik hen zei dat we morgen naar huis vliegen, gelukkig laat hij het bij een waarschuwing…

Ons laatste diner wordt wegens het late tijdstip een anti-climactische McDonald’s drive-through…

De auto uitmesten en de bagage terug herverdelen, is voor morgen. We moeten wel nog naar Seattle 210km van hier, maar onze vlucht vertrekt pas om 16u30, dus er is geen grote haast.

Hotel: Olympic Lodge

Advertentie

Dag 20, 24/09: Port Angeles

Clouded Tops

[ 160km – 4u nonstop ]

We slapen wat uit deze morgen, want het was gisteren toch vrij laat tegen dat we uiteindelijk in bed zaten. Helaas is het vandaag opnieuw maar zwak weer. Bewolkt en kans op regen, terwijl we net vandaag de Hurricane Ridge & Obstruction Point in de bergen van noordelijk Olympic National Park zouden bezoeken. In theorie zouden we de planningen voor vandaag & morgen kunnen omwisselen, want morgen zou het beter weer moeten zijn. Echter moeten we ook wat rekening houden met de getijden aan de kust waar we morgen naartoe rijden. We bezoeken de kust immers best bij laagtij, maar we moeten ook zo’n 400km over en weer rijden morgen, en zouden de kuststreek liefst ’s bij zonsondergang bezoeken. Dan past het tijdstip van laagtij morgen nog altijd beter dan vandaag (en als het morgen dan toch beter weer zou moeten zijn, doen we natuurlijk beter ook de zonsondergang dan.) We blijven dus bij het oorspronkelijke plan.

Eerst wat boodschappen gaan doen in de Safeway vlakbij zodat we deze middag iets te eten hebben, eens binnenspringen bij het Visitor Center, iets dat we altijd proberen te doen bij het bezoek aan een nationaal park, en daarna rijden we verder naar Marymere Falls waar we rond 12u pas aankomen. Er volgt een relatief korte en rustige wandeling door een mooi bos. Een beetje gelijkaardig aan de wandeling door Cathedral Grove van gisteren, maar iets opener…

Helaas zijn er wel wat bewogen foto’s bij, want zo heel veel licht is er in een bos als dit niet echt. Ik heb wel m’n statief bij, maar om dat nu elke 3 minuten op te stellen, daar hebben we nu eigenlijk ook niet echt de tijd voor.

Aan het einde volgt een kort klimmetje naar de Marymere Falls.

Ondanks dat de wandeling maar 2.9km heen & terug is, staan we door de vele fotostops pas rond 14u30 terug op de parking en kunnen we onze picnic binnenwerken.
Je kan hier nog een aantal wandelingen langs Lake Crescent maken, maar we rijden terug richting de Hurricane Ridge Road. De weg naar de Madison Falls onderweg lijkt helaas afgesloten te zijn. We nemen hier wel een shortcut naar de Hurricane Ridge Road; de Little River Road, leuk heuvelachtig, kronkelend baantje door het bos, deels verhard, deels gravel. Qua tijd zal het niet zoveel verschil betekenen vergeleken met de highway volgen, maar dit is wel leuker natuurlijk.

De uitzichten langs de bochtige Hurricane Ridge Road vallen wat tegen. We rijden voor een groot deel tussen de bomen en daar waar wel vrij zicht is, zien we enkel het zwaarbewolkte weer. Buiten eens stoppen voor enkele hertjes langs de weg, rijden we vrijwel rechtstreeks door naar de top op 1600m hoogte. Tegen 15u30 staan we al boven.

We wandelen eens door het bezoekerscentrum en dat is het zowat. Heel veel uitzichten zijn er vandaag niet en er staat nogal wat wind. Het noemt hier niet voor niets “Hurricane” Ridge.

We twijfelen of we nog de Obstruction Point Road zouden rijden, een smalle, onverharde weg, zo’n 27km lang in enkele richting. Bij slecht weer zijn zo’n onverharde wegen meestal niet aan te raden, maar de meeste regen zou het komende uur toch moeten wegblijven, dus we wagen het er maar op, want ik had hier eigenlijk wel naar uitgekeken.

Het blijkt uiteindelijk een verstandige keuze, want dit is duidelijk een heel plezante weg, tenminste de stukken waar we niet achter een tergend trage Ford Mondeo hangen… Hoe vaak ik ook stop om foto’s te nemen of gewoonweg stop om met opzet wat afstand te creëren tussen hem en mij, keer op keer zit ik, of ik het nu wil of niet, binnen enkele minuten terug in zijn gat aan pakweg 20km/u te tuffen… Kijk, als je niet op wegen als deze wil rijden, blijf dan op het asfalt met uw Ford Mondeo…

Maar uiteindelijk geraken we toch boven gebold.

Je kan vanaf hier wel wandelingen starten, maar we blijven hier niet lang. Op weg naar boven regende het al lichtjes en we zien nogal wat mist opkomen. En jawel, net als wij terug naar benen willen vertrekken, vertrekt die Mondeo voor onze neus toch ook wel niet zeker! Dan maar weer wat staan wachten…

Rond 17u30 staan we terug aan het visitor center van Hurricane Ridge. We rijden nog even tot aan de start van de Hurricane Hill trail & terug, gewoon omdat het een leuke baan is, en vertrekken terug naar beneden, nog altijd onder zware en laaghangende bewolking, dus we stoppen niet meer voor foto’s.

Rond 18u15 rijden we al terug door Port Angeles waar we eerst nog een laatste keer proberen te tanken deze reis. We mogen de Grand Cherokee zo leeg mogelijk terug inleveren bij Alamo, momenteel is hij nog 30% vol, in de tank past 90 liter, een gallon kost 2.965$, er moet nog ongeveer 600km gereden worden tot aan de luchthaven overmorgen, en het gemiddeld verbruik is ongeveer 10l/100km. “Even snel uitrekenen…”

Voor het avondeten bestellen we bij Westside Pizza gewoon enkele pizza’s om op de kamer te verorberen, zodat we eens een rustigere avond hebben, want morgen zal het later zijn.

Hotel: Olympic Lodge