Dag 13, 26/07: Bryce Canyon => Page

Route: 210km – 5u00 nonstop

We willen graag vandaag iets langer uitslapen en besluiten de Navajo & Queens Garden loop trail in Bryce Canyon niet te wandelen en ons te beperken tot het visitor center en een aantal viewpoints. Die liggen allemaal aan de rechterkant van de weg, dus na het visitor center rijden we eerst door tot aan Rainbow Point in het zuiden, de andere stops doen we op de terugweg. We merken dat het park op 2.5km hoogte ligt want we zijn relatief snel buiten adem. We lunchen in de General Store, daar kan je wat snacks, pizza of hot-dogs kopen en er is een terrasje buiten.

Na lunch rijden we een stukje van Scenic Byway 12 terug naar Cannonville waar we in het BLM Visitor Center naar de wegtoestand van de Cottonwood Canyon Road vragen, een 75km lange, grotendeels off-road weg door Grand Staircase Escalante National Monument die SR12 & US89 verbindt. Dit lijkt een shortcut tussen Bryce Canyon & het populaire Page in Arizona, maar omdat je hier niet echt snel kan rijden, duurt de 100km lange omweg in het westen via US89 even of misschien zelfs minder lang… Maar die is bijlange zo mooi niet als deze Cottonwood Canyon Road die we in 2009 hebben moeten overslaan omdat we tijdens ons bezoek aan Bryce Canyon toen onweerswolken zagen in het oosten.
“Is it driveable today”, vraag ik aan de ranger. “It IS driveable”, zegt ze, “but the question is: what are YOU driving?” 🙂 Met onze All Wheel Drive SUV zou het geen probleem mogen zijn.
Het eerste kwartier rijden we nog gewoon op asfalt. Tegen 15u rijden we Kodachrome Basin State Park voorbij, echt spectaculair zou dit toch niet zijn… De weg wordt hier zand/klei/gravel maar blijft vlak, dus de snelheid kan vrij hoog blijven. (Als het geregend zou hebben, kan ik me wel voorstellen dat het al direct ploeteren wordt… :/) De weg splits zich in het begin nog even. Beide opties gaan door een grote plas water, maar langs de rand kan ik er toch veilig rond navigeren.
Het blijft daarna grotendeels vlak, doenbaar met een 2WD low clearance auto, en we zien er zo zelfs 2 passeren, maar ik voel me toch veiliger in onze high clearance suv; en aan de weinige grote hellingen die er (voorlopig) zijn, zou ik als het geregend heeft zeker niet beginnen zonder 4WD… Volgens sommigen zou de weg zelfs mét 4-wiel aandrijving onberijdbaar zijn na regen omdat de klei-ondergrond dan verschrikkelijk glad wordt.
1u na ons vertrek uit Cannonville komen we aan bij Grosvenor Arch, een impressionante hoge boog. Een korte wandeling brengt ons tot aan de voet.

Het druppelt een klein beetje en we rijden verder. De weg is tot hiertoe mooi geweest, maar niet heel spectaculair. Dat verandert nu. Grijs-gele rotsen maken plaats voor meer rode rotsen, er komt meer hoogteverschil, de zon breekt door, het wordt warmer, en de wegtoestand verslechtert een klein beetje. 20 minuten voorbij de Grosvenor Arch liggen de Cottonwood Wash Narrows slotcanyons (die we overslaan).

De weg wordt nog wat slechter. Vooral in de washes (droogstaande stroompjes) die we oversteken zijn er diepe geulen en we beginnen ons toch af te vragen hoe die low clearance auto’s die ons een tijd geleden tegemoet kwamen hier zijn door gereden …

De vegetatie wordt groener en hoger. 45 minuten voorbij Grosvenor Arch stoppen we bij de eerste en enige echte hindernis op de route. Een 100-200 meter lang stuk van diep, zacht zand. We stappen uit en gaan het te voet even evalueren… Het is 35°C ondertussen. We hebben niet veel keuze dan erdoor rijden. De truc is gewoon om de snelheid omhoog te houden zodat je niet vast komt te zitten en in de bestaande geulen te rijden waar het zand al harder is. Ik voel de auto zijwaarts schuiven en er zitten een paar diepe putten in waar ik niet anders kan dan doorrijden. De Ford hapt af en toe zand, maar: damage report: none 🙂 Geen idee hoe die 2WD low clearance auto’s hier zijn door geraakt…

Vanaf hier wordt de weg terug beter en 10 minuten later zien we de Cockscomb Ridge, een bizarre, schuin overhellende heuvelrug met scherpe rotspunten die zich heeft gevormd boven een breuklijn in de aardkorst. We stoppen om foto’s te maken en een vriendelijke voorbijrijdende ranger stopt nog om te vragen of we geen autopech hebben. Hier zie ik net op tijd dat de Gopro zichzelf heeft uitgeschakeld owv oververhitting. Paar minuten in de airco van de auto leggen terwijl wij buiten foto’s maken, en hij kon er weer tegenaan.

We rijden nog langs de Paria River maar daarna verdwijnt de vegetatie helemaal. Het lijkt echt op een maanlandschap.

2u na Grosvenor Arch bereiken we US89 en slaan we af naar Page. (De totale rit inclusief wandeling naar Grosvenor Arch heeft ongeveer 3u30 geduurd.)

We stoppen nog aan de Wahweap Overlook, een heuvel met een mooi overzicht op Lake Powell.

Daarna gaan we naar het Carl Hayden Visitor Center dat wel net gesloten is, maar we kunnen toch nog buiten rondwandelen voor een zicht op de Glen Canyon Dam.

Onze laatste stop is nog een overlook ten zuiden van de dam, vlakbij Denny’s waar we dan ook dinneren.

Tegen 21u checken we in in ons hotel. We mogen onze klok 1 uur terugdraaien. Arizona ligt wel in dezelfde tijdszone als Utah, maar doet niet mee met het zomeruur. We zitten nu dus 9u achter op België.

Hotel: Holiday Inn Express