Clouded Tops
[ 160km – 4u nonstop ]
We slapen wat uit deze morgen, want het was gisteren toch vrij laat tegen dat we uiteindelijk in bed zaten. Helaas is het vandaag opnieuw maar zwak weer. Bewolkt en kans op regen, terwijl we net vandaag de Hurricane Ridge & Obstruction Point in de bergen van noordelijk Olympic National Park zouden bezoeken. In theorie zouden we de planningen voor vandaag & morgen kunnen omwisselen, want morgen zou het beter weer moeten zijn. Echter moeten we ook wat rekening houden met de getijden aan de kust waar we morgen naartoe rijden. We bezoeken de kust immers best bij laagtij, maar we moeten ook zo’n 400km over en weer rijden morgen, en zouden de kuststreek liefst ’s bij zonsondergang bezoeken. Dan past het tijdstip van laagtij morgen nog altijd beter dan vandaag (en als het morgen dan toch beter weer zou moeten zijn, doen we natuurlijk beter ook de zonsondergang dan.) We blijven dus bij het oorspronkelijke plan.
Eerst wat boodschappen gaan doen in de Safeway vlakbij zodat we deze middag iets te eten hebben, eens binnenspringen bij het Visitor Center, iets dat we altijd proberen te doen bij het bezoek aan een nationaal park, en daarna rijden we verder naar Marymere Falls waar we rond 12u pas aankomen. Er volgt een relatief korte en rustige wandeling door een mooi bos. Een beetje gelijkaardig aan de wandeling door Cathedral Grove van gisteren, maar iets opener…
Helaas zijn er wel wat bewogen foto’s bij, want zo heel veel licht is er in een bos als dit niet echt. Ik heb wel m’n statief bij, maar om dat nu elke 3 minuten op te stellen, daar hebben we nu eigenlijk ook niet echt de tijd voor.
Aan het einde volgt een kort klimmetje naar de Marymere Falls.
Ondanks dat de wandeling maar 2.9km heen & terug is, staan we door de vele fotostops pas rond 14u30 terug op de parking en kunnen we onze picnic binnenwerken.
Je kan hier nog een aantal wandelingen langs Lake Crescent maken, maar we rijden terug richting de Hurricane Ridge Road. De weg naar de Madison Falls onderweg lijkt helaas afgesloten te zijn. We nemen hier wel een shortcut naar de Hurricane Ridge Road; de Little River Road, leuk heuvelachtig, kronkelend baantje door het bos, deels verhard, deels gravel. Qua tijd zal het niet zoveel verschil betekenen vergeleken met de highway volgen, maar dit is wel leuker natuurlijk.
De uitzichten langs de bochtige Hurricane Ridge Road vallen wat tegen. We rijden voor een groot deel tussen de bomen en daar waar wel vrij zicht is, zien we enkel het zwaarbewolkte weer. Buiten eens stoppen voor enkele hertjes langs de weg, rijden we vrijwel rechtstreeks door naar de top op 1600m hoogte. Tegen 15u30 staan we al boven.
We wandelen eens door het bezoekerscentrum en dat is het zowat. Heel veel uitzichten zijn er vandaag niet en er staat nogal wat wind. Het noemt hier niet voor niets “Hurricane” Ridge.
We twijfelen of we nog de Obstruction Point Road zouden rijden, een smalle, onverharde weg, zo’n 27km lang in enkele richting. Bij slecht weer zijn zo’n onverharde wegen meestal niet aan te raden, maar de meeste regen zou het komende uur toch moeten wegblijven, dus we wagen het er maar op, want ik had hier eigenlijk wel naar uitgekeken.
Het blijkt uiteindelijk een verstandige keuze, want dit is duidelijk een heel plezante weg, tenminste de stukken waar we niet achter een tergend trage Ford Mondeo hangen… Hoe vaak ik ook stop om foto’s te nemen of gewoonweg stop om met opzet wat afstand te creëren tussen hem en mij, keer op keer zit ik, of ik het nu wil of niet, binnen enkele minuten terug in zijn gat aan pakweg 20km/u te tuffen… Kijk, als je niet op wegen als deze wil rijden, blijf dan op het asfalt met uw Ford Mondeo…
Maar uiteindelijk geraken we toch boven gebold.
Je kan vanaf hier wel wandelingen starten, maar we blijven hier niet lang. Op weg naar boven regende het al lichtjes en we zien nogal wat mist opkomen. En jawel, net als wij terug naar benen willen vertrekken, vertrekt die Mondeo voor onze neus toch ook wel niet zeker! Dan maar weer wat staan wachten…
Rond 17u30 staan we terug aan het visitor center van Hurricane Ridge. We rijden nog even tot aan de start van de Hurricane Hill trail & terug, gewoon omdat het een leuke baan is, en vertrekken terug naar beneden, nog altijd onder zware en laaghangende bewolking, dus we stoppen niet meer voor foto’s.
Rond 18u15 rijden we al terug door Port Angeles waar we eerst nog een laatste keer proberen te tanken deze reis. We mogen de Grand Cherokee zo leeg mogelijk terug inleveren bij Alamo, momenteel is hij nog 30% vol, in de tank past 90 liter, een gallon kost 2.965$, er moet nog ongeveer 600km gereden worden tot aan de luchthaven overmorgen, en het gemiddeld verbruik is ongeveer 10l/100km. “Even snel uitrekenen…”
Voor het avondeten bestellen we bij Westside Pizza gewoon enkele pizza’s om op de kamer te verorberen, zodat we eens een rustigere avond hebben, want morgen zal het later zijn.
Hotel: Olympic Lodge
Een Nissan Armada, een auto met een hoog verbruik en spartaans infotainment systeem. Deze heeft dan ook nog eens al 38.000 mijl op de teller staan, ruikt wat muf en heeft een beige suède interieur, jawel… We vragen aan een van de werknemers of er geen Ford Expedition beschikbaar is, maar dat is niet het geval, wel een Chevrolet Tahoe die nog gewassen wordt. We besluiten er even op te wachten. Na een kwartiertje komt er inderdaad een zwarte met 4000 mijl op de teller aangereden. Vele beter… 5.6L V8, 4WD, lederen interieur, achteruitrijcamera, heated seats, elektrisch kofferdeksel. Helaas geen Sirius XM satellietradio, maar wel Android Auto waarmee we m’n smartphone kunnen aansluiten en Google Maps op het scherm van de auto kunnen weergeven en Spotify kunnen luisteren.
Q-BiC 